De NAVO-top 2025 in Den Haag. Nederland trok alles uit de kast. Trump kwam naar de NAVO-top in Den Haag en werd ontvangen alsof hij een koning was. Een diner op het paleis, selfies, speeches, cadeautjes: het hele circus.
En waarom?
Voor tweeënhalf uur vergaderen.
Maarten van Rossem vertelt in zijn podcast met Tom Jessen dat hij er maar moeilijk serieus naar kon kijken.
In de nieuwste aflevering van de podcast zegt hij het zoals het is: “Het is kleuterspel.”
Want na al die poeha kwam er vooral een belofte uit: over tien jaar willen NAVO-landen 3,5% van hun economie aan defensie besteden.
Tel er nog wat bruggen, tanks en steun aan Oekraïne bij op, en dan kom je uit op 5%.
Tom Jessen legt Maarten het vuur aan de schenen. Is het dan niet slim van Rutte? Heeft hij het niet goed gespeeld? Want Trump wil horen hoe geweldig hij is.
En Rutte speelt dat spel: hij prijst hem, vleit hem en noemt hem zelfs “daddy”.
Over tien jaar
Maarten is pissig over het non-event dat de NAVO-top in Den Haag was:
“Ik beloof je dat ik hier over tien jaar weer zit, me opnieuw opwind over niks.”
Want volgens hem gaat het niet gebeuren.
België, Spanje, Portugal, die gaan dat doel nooit halen.
En tegen 2035 is de wereld alweer totaal veranderd.
Bovendien is Trump onvoorspelbaar. Wat hij vandaag belooft, kan hij morgen weer vergeten.
En overmorgen vindt hij misschien het tegenovergestelde.
Maarten: “Niets wat Trump zegt, zegt mij iets. Je kunt er geen staat op maken.”
Toneelstuk
Tom vraagt Maarten of hij dan niet ziet dat het op papier toch wel iets oplevert.
Trump kan thuiskomen en zeggen: zie je wel, ik heb ze harder laten betalen.
Rutte kan zeggen: ik heb het voor elkaar gekregen.
Maar Maarten is niet overtuigd en noemt het een toneelstuk.
Het paleis, de ontvangst door de koning, de dure woorden, allemaal bedoeld om Trump gunstig te stemmen.
En dat werkt, voor even.
Tot hij een taartje van Poetin krijgt, zoals Maarten het plastisch omschrijft, en hij weer van mening verandert.
Europa op eigen benen?
Toch is er iets waar Maarten en Rutte het over eens zijn, merkt Tom Jessen op: Europa moet meer zelf doen. Minder afhankelijk zijn van Amerika. Want we kunnen niet eeuwig leunen op de VS, zeker niet met een president als Trump.
Maar zelfs dan zet Maarten vraagtekens.
Wat kopen we er precies voor?
Wie is eigenlijk de vijand?
En moeten we echt allemaal superbommen aanschaffen, omdat Amerika die ook heeft?
Daddy is home
Het dieptepunt voor Maarten?
Rutte die zegt: “Daddy moet soms sterke taal spreken.”
En dan het filmpje dat het Witte Huis verspreidde, met bombastische muziek en beelden van Trump als grote redder.
Maarten vindt het gênant. Tom snapt wel waarom het gebeurt, het is diplomatie, het is een spel. Maar Maarten wil er niets van weten: “Het is poppenkast. Het zegt niks over echte veiligheid.”
Het echte probleem
Tom merkt op dat Trump misschien toch iets in beweging heeft gezet.
Want Europa praat nu wél over meer defensie.
Maar Maarten blijft kritisch: “Op papier beweegt er van alles. Maar niemand weet of het echt gaat gebeuren.”
En ondertussen schuiven landen als Hongarije en Spanje de hete aardappel door.
De NAVO-top zelf duurde nog geen drie uur.
De afspraken lagen al vast.
Maarten cynisch: “Ze hebben vooral een slaapliedje voor papa gezongen.”
Conclusie NAVO-top 2025
Aan het eind van de aflevering vat Maarten van Rossem het nog eens samen.
We hebben iets beloofd voor over tien jaar.
Er komt ongetwijfeld weer een nieuwe top, een nieuwe belofte.
En misschien zit hij er dan niet meer bij, zegt hij.
Maar mocht hij er nog wel zijn, dan voorspelt hij: “Ik zal me opnieuw opwinden over niks.”
Het circus gaat door.
Met Trump als hoofdact.
En Europa als publiek.
Luister de hele podcast hier:
Wat vindt u van het geslijm van NAVO-baas Mark Rutte? Slim of walgelijk?
Over de drone aanvallen maak je een vergelijking met vergelijkbare incidenten die hebben plaatsgevonden ten tijde van de koude oorlog, en dat die vaak niet intentioneel waren. We weten natuurlijk hoe de koude oorlog is afgelopen. Maar je zou het ook kunnen vergelijken met de periode net voor de eerste of tweede wereldoorlog waarbij er ook incidenten hebben plaatsgevonden die – ten behoeve van de goede vrede – onder het tapijt werden geschoven. Neem bijvoorbeeld het Venlo incident in 1939.
Is het niet uit optimisme om er geen kwaad achter te zoeken?